เราเชื่อว่าวิธีเตรียมตัวของแต่ละคนนั้นแตกต่างกัน ขึ้นอยู่กับนิสัยและพื้นหลังของแต่ละคน แม้ว่าการเตรียมตัวของเราอาจจะไม่เหมือนคนอื่นอยู่บ้าง แต่คิดว่าปัจจัยหลักที่ทำให้คนเราออกเดินทางได้ไม่น่าจะต่างกันมาก ซึ่งสิ่งที่เราเตรียมหลักๆคือ เงิน เวลา หน้าที่ กาย และใจ!

1. เงิน

สำหรับเราเรื่องเงินเป็นเรื่องที่สำคัญและใช้เวลาเตรียมตัวนานที่สุด อาจจะสิบปี ยี่สิบปี หรือเตรียมกันทั้งชีวิตเลยก็ได้ เงินที่เราใช้ไปเที่ยวนี่ก็เก็บมาตั้งแต่เด็กจนเรียนจบ แต่เงินที่มีก็ยังไม่พออยู่ดีนะ แล้วคือเพิ่งเรียนจบ ไม่มีงาน ไม่มีรายได้ แต่อยากเดินทาง เพราะงั้นเราจึงแก้ปัญหาด้วยการทำงานไปด้วยระหว่างทาง เที่ยวด้วยทำงานด้วย เงินหมดก็หาใหม่ หาไม่ได้ก็กลับบ้าน แค่นี้จริงๆ ซึ่งอาจจะใช้ไม่ได้กับทุกคน ยิ่งเด็กๆเราไม่แนะนำนะ แต่ถ้าคิดว่าเอาตัวรอดได้ เราก็ไม่ห้าม

2. เวลา

เราเลือกไปช่วงเรียนจบ ในตอนที่หลายๆคนรอรับปริญญากว่าสองเดือน เราไม่รับและเอาเวลาตรงนี้ไปเที่ยว คิดว่าหลังจากนี้คงไม่ได้ไปไหนแล้วต้องทำงาน ถ้าไม่ไปตอนนี้อาจจะไม่มีโอกาสไปแล้วก็ได้ ส่วนตัวเราคิดว่าช่วงรอยต่อ ไม่ว่าจะเรียนจบ ไปเรียนต่อ หรือตอนเปลี่ยนงาน เนี่ยเหมาะสมที่สุดแล้ว แต่หลายคนที่รอจนอายุ 40-50 ก็มี เพราะเพิ่งจะมีเวลาว่างช่วงนั้น ส่วนใครที่ติดงานจะใช้วันหยุด 7 วัน 10 วันก็ได้ แต่อาจจะได้ในแง่ของการท่องเที่ยวพักผ่อนมากกว่า ไม่เห็นการเปลี่ยนแปลงเหมือนเดินทางระยะยาว คือการเดินทางมันต้องใช้เวลาหนะ ถ้ารักมันก็ให้เวลากับมันหน่อยละกัน

3. หน้าที่

เราต่างก็มีหน้าที่ สิ่งที่ต้องรับผิดชอบของตัวเองกันทั้งนั้น ไม่ว่าจะเรื่องงาน เงิน สังคม ครอบครัว หรือบางคนอาจจะเรียกว่า “ภาระ” เราว่าสิ่งสำคัญเลยคือต้องเคลียร์สิ่งเหล่านี้ให้ดีๆก่อน ถึงจะออกเดินทางได้ ซึ่งเราไม่มีกิจการอะไรที่บ้านให้ต้องดูแล ไม่มีหนี้สินอะไรให้ต้องรับผิดชอบ เราเลยค่อนข้างสบายๆเพราะมีแต่ตัว หน้าที่หลักอย่างเดียวของเราคือ รับผิดชอบค่าใช้จ่ายในบ้าน ค่าน้ำค่าไฟ จิปาถะต่างๆ ส่วนเงินรายเดือนให้แม่ แม่ก็ไม่ได้คาดหวังว่าจะต้องได้เดือนละหลายหมื่น มีมากให้มากมีน้อยให้น้อย และการที่ลูกสาวจะออกเดินทางจากบ้านไปสักปีนั้นที่บ้านเราโอเค คุยกันแล้วทุกอย่างค่อนข้างลงตัว เราเลยออกเดินทางได้

4. กาย

ร่างกายเป็นสิ่งที่เสื่อมถอยอยู่ตลอดเวลา และเป็นสิ่งที่คนเราละเลยกันมากที่สุด พอถึงจุดนึงที่ทุกอย่างพร้อมแล้วแต่ร่างกายไม่พร้อมเป็นอะไรที่เศร้านะ การบอกให้รักษาสุขภาพคงฟังดูซ้ำซากน่าเบื่อ แต่ก็ไม่อยากให้ทุกคนละเลยตรงนี้ ส่วนใครที่กลัวว่าร่างกายไม่ค่อยแข็งแรงจะเดินทางไม่ไหว เราว่าเรื่องนี้พัฒนากันได้ ส่วนตัวเราเป็นคนผอมขี้โรค แพ้น้ำหอม แพ้อากาศ แค่อากาศหนาวก็ผื่นขึ้นแล้ว แต่การออกกำลังเยอะๆ เรารู้สึกว่ามันทำให้เราข้ามขีดจำกัดของร่างกายตัวเองได้นะ อย่างเวลาทำงานที่ต้องใช้แรงงานมากๆ จากที่เคยเหนื่อยหนักสุดๆ พอถึงจุดนึงมันก็ไม่เหนื่อยแล้ว แต่กรณีนี้เรายังเด็กหนะ ร่างกายยังปรับสภาพได้อยู่ ใครที่อายุมากแล้วอาจจะต้องดูแลตัวเองกันเป็นพิเศษหน่อยนะ

5. ใจ

ข้อสุดท้ายที่เราคิดว่าสำคัญที่สุด คือ “ใจ” ของเราเนี่ยแหละจริงๆ เราเชื่อว่าถ้าคนเราอยากได้อะไรจริงๆ มันจะดิ้นรนหาทางทำให้ได้มาเองแหละ สมหวังบ้างไม่สมหวังบ้าง ก็ดิ้นกันไป ถ้าถามว่าเรากลัวมั้ย เราถามหน่อยว่ามีใครไม่กลัวบ้าง? เราต่างมีเรื่องที่กลัวกันทั้งนั้น กลัวอันตราย กลัวโดนปล้น กลัวความตาย เรากลัวทุกอย่างแหละ เพียงแต่เรากลัวที่จะต้องอยู่ไทยโดยไม่ได้ลองทำอะไรสักอย่างเลยมากกว่า เราเลยใจแข็งผลักตัวเองออกไป พอออกไปแล้วเราก็ไม่ได้สนใจผลลัพท์แล้วว่าเราจะเดินทางไปได้ไกลแค่ไหน เพราะระหว่างทางเราได้พยายามสู้แล้ว

สุดท้ายนี้ ใครที่สงสัยว่าการเดินทางระยะยาวคนเดียวต้องเตรียมตัวมากกว่าเดิมมั้ย ส่วนเราคิดว่าการเดินทางคนเดียวเป็นเรื่องปกติของโลก ไม่จำเป็นต้องเตรียมอะไรเป็นพิเศษ ก็เตรียมตัวปกติเนี่ยแหละ และเราก็ไม่คิดว่าการเป็นผู้หญิงเดินทางคนเดียวจะน่ากลัว รู้สึกว่าโชคดีซะด้วยซ้ำ เพราะหลายครั้งที่ได้รับการช่วยเหลือระหว่างทาง ก็ด้วยความที่เป็นเด็กผู้หญิงเดินทางคนเดียวเนี่ยแหละ ยังแอบคิดเลยว่าถ้าเป็นผู้ชาย หรือแก่กว่านี้อาจจะไม่มีใครเอ็นดูช่วยเหลือขนาดนี้

ปล. นี่คือวิธีการเตรียมตัวของเด็กเพิ่งจบอายุ 22 ปี ยังเยาว์และโง่เขลานัก อาจจะไม่ใช่วิธีที่ดีที่สุด แต่ก็หวังว่าจะมีประโยชน์นะคะ :)